“ Zelf-regulatie is pas mogelijk, als je co-regulatie hebt ervaren” (Stephen Porges).

Het zetten van een stap. Die spánnende stap.

Net iets verder dan de plek van de verbinding. De verbinding met jezelf.

Die spannende stap.

Waardoor de ervaring weer wakker wordt:

‘Als ik me verstap

Is er dan iemand

Die mij ziet

En in contact blijft

Met stem, gebaar of handeling?’

Dáár ligt de essentie, ervaren dat je niet alleen bent als het anders loopt. Omdat die ander blijft.

In contact met jou. Dat het oké is dat het spannend is. Ruimte voor ontladen.

Ervaren dat, wanneer het anders gaat, je niet alleen bent met het grootse ongemak of pijn.

Maar deze kan delen, uiten, in presente nabijheid.

Dat je terug kunt keren naar het hier-en-nu en niet in rondjes hoeft te blijven draaien in de echo van toen.

Dit is waar Trauma te Paard over gaat. Leren ervaren, begrijpen dat het niet om de activiteit gaat, maar om de verbinding.

De sociale verbinding die essentieel is voor het reguleren van impact. Impact die weerklinkt als trauma-echo uit het verleden.

Een grote, soms lastige maar mooie en zorgvuldige, alsook liefdevolle ‘taak’ voor begeleiders.

Trauma te Paard, is gebaseerd op het werk van oa Peter Levine, Gabor Mate, Stephen Porges, Pat Ogden, Gwen Timmer, Deb Dana, Frans Ruppert en anderen. Mét de inzet van Paarden: hulp en steunbronnen, co-regulators, prachtdieren. ~Ontwikkeld door drs. Martine Huurman.