Gedurende de opleiding zijn de paarden een constante. Hun aanwezigheid zal steeds ten dienste staan als inclusie. Ze volgen ons gedurende de 10 dagen zodat we steeds in de kudde kunnen vertoeven. De kennis en ervaring van het inzetten is dus steeds aanwezig.

Paarden blijken ongelofelijk gevoelig te zijn aan/in het beweeggebied tussen balans en disbalans. Als prooidier is hun overlevingsdrang primair en prioritair en het lijkt alsof ze vanuit deze behoefte reageren op de mens en zijn/haar systeem. Deze reactie lokt veiligheid uit zodat paarden de rust in het overleven vinden. Het lijkt alsof ze op hun magische wijze de onveiligheid in ons mensen lezen/voelen. Hoe? …geen idee. Elke uitleg hierover zal beperkingen meebrengen.

We geloven dat congruentie hier een grote rol speelt. Deze zorgt voor veiligheid bij paarden. A zeggen en B doen brengt discoherentie en hiermee onveiligheid. Althans… daar lijkt het op.

En hierop reageren ze.. ieder op hun eigen wijze en tempo.

Als begeleider laat je jezelf meenemen in de kudde… Je wordt je gewaar van de informatie, energie en dynamieken die de kudde en het veld tonen. Ik ervaar het als “een soort doorgeef luik” Waarbij je je als begeleider ten dienste opstelt voor het systeem van de cliënt om een beweging uit te nodigen naar balans en harmonie. Dit zonder eigen mening of belang.